เพื่อนมันเล่าให้ฟัง

จริงๆ มันจบไปตั้งนานแล้วไม่รู้จะยื้อจะฝืนให้มันได้อะไร จากที่ยังพอคุยกันได้ในฐานะเพื่อน พี่น้อง หรือคนรู้จัก กลายเป็นว่ายิ่งยื้อยิ่งฝืนยิ่งทำลายความความสัมพันธ์ ทำลายความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้กัน เขาอาจจะมองว่ามันไม่มีค่าก็ได้ ไม่เคยรักษาความรู้สึกกันเลย เคยคิดว่ารับที่เขาเคยเป็น ที่เป็นอยู่ได้ แต่เวลาตอนที่ทำความรู้จักกันในทีแรกมันคงน้อยไป ยิ่งนานวันยิ่งรู้จักมากขึ้น อยู่ด้วยกันมากขึ้นทำให้รู้เลยว่ามันเสียเวลาเปล่า นึกว่าจะเปลี่ยนเขาได้ เขาจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นได้ แต่ไม่ใช่เลย มันคงผิดที่เราเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ใครไม่ได้ ยังไม่มีความมั่นคง ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองสักอย่าง สร้างอะไรใหม่ขึ้นมาไม่ได้ ที่มีอยู่ก็มีแต่จะสูญเสียมีแต่จะพังลงไป มีแต่ความน่าเบื่อไม่มีสีสัน ไม่มีความน่าตื่นเต้นอะไรเลย ทำไรก็ไม่เป็น ทำอะไรก็ผิดพลาดไปเสียหมด คงโทษเขาไม่ได้หรอก แต่หลังจากนี้คือไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ต่างคนต่างอยู่ และหวังว่าจะเจอกันให้น้อยที่สุด ทีแรกก็ไม่คิดว่าจะรู้สึกอะไรกับเขามาก แต่เพราะสิ่งที่เขาทำดีกับเรา รู้ใจเราในหลายเรื่อง มันรู้สึกไปมากอยู่ เสียใจนะที่เป็นแบบนี้ แต่ให้เอาใหม่ เริ่มใหม่คงจะไม่แล้ว พอแค่นี้ดีกว่า อยู่คนเดียวเหมือนเดิมแหละดีแล้ว ให้เหมือนที่เป็นอยู่ตอนแรก คิดว่าถ้ายังไม่มีความมั่นคงพอก็คงจะไม่มีใคร จะยังไม่เอาใครเข้ามาในชีวิตอีก คงจะหมดแล้วที่อยากจะระบายความรู้สึกออกมา และไม่ต้องห่วงไม่ต้องสงสัยผมก็ยังเป็นผมคนเดิมเหมือนก่อนจะรู้จักกับเขา ที่เพิ่มเติมคืออาจเขวๆ จิตใจไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยไปบ้าง อย่าถือสา..หวังว่าจะเข้าใจนะ...

ปล. ทั้งหมดนี้เพื่อนมันเล่าให้ฟัง 😞