กลอนสัปดน

หยิบกระดาษดินสอมาจอดับ เขียนแล้วพับอ่านดีครบสี่หน

ให้เสนีมีหือถือนิพนธ์ เด็กหนึ่งคนก้มพักตร์มาดักรอ

จึงตรัสใช้เสนีให้คลีหาน สูรีบผ่านบ่ายพักตร์เถอะดักหยอ

ผมเป็นโรคเหน็ดเหนื่อยหัวเดือยปอ รักษาพอมาคลายกินหายควี

แต่นายใช้จำกัดดัดไม่ขอ ถึงเด็กลอก็ต้องไปถึงไหหยี

รับสาโรโคตวยพวยทันที จากบุรีเร็วพลันดันไม่รอ

เข้าป่าแกแลทั่วกลัวผีเห็น เดินเย็นๆตัดตรงเข้าดงหลอ

พบสระศรีบัวชุกดุกขึ้นออ เด็ดสองลอดมกลิ่นหอมหมินดี

ชะนีหงส์ลงดินลงกินน้ำ เดินมุ่งตามเห็นรอยหอยกับหมี

พบเบื้องอ่างถางใหญ่ไหของคี ใครมาตีแตกสะเก็ดเหมือนเด็ดยอ

เที่ยวจรดลยนเค็ดไม่เสร็จเรื่อง ใกล้ถึงเมืองหิวจี้ไม่มีหอ

อดข้าวน้ำสามวันดันทั้งวอ บอบเสียพอตัวกูเรื่องหูรี

พบดอกตอกอดำจำต้องเด็ด ยีให้เหม็ดเกลี้ยงวาวเหมือนหาวสี

บรรลุถึงเขตทางเมืองห้างชี เจ้าธานีหัวด่างเป็นสางคลอ

กำแพงก่อต่อด้านทหารเฝ้า เสียงคนฉาวเข้าไปถึงไดหลอ

พวกเสนาเซ็กเซ็กเด็กมารอ มายืนออถามดูแล้วหูดี

เราจากไกลไฉแข็งเก่งนักหนา ถือสาราจะเข้าไปให้ไหหยี

ท้าวโบตักจอมวังยังพอดี เจ้าหิ้นปลีคีหันหรือฉันใด